Tuberculum majus is een bultachtige structuur aan de bovenkant van het opperarmbeen (humerus) die belangrijk is voor de aanhechting van de spieren van de schouder en de beweging van de arm.
In deze tekst zal ik verder worden ingegaan op de anatomie en functie van het tuberculum majus, evenals de aandoeningen en behandelingen die hiermee samenhangen.
Wat is de tuberculum majus?
De tuberculum majus is een botstructuur aan de proximale humerus, het bovenste deel van de arm, dat belangrijk is voor de stabiliteit en beweging van het schoudergewricht.
Het tuberculum majus is de prominente uitstulping aan de laterale zijde van de humerus en wordt vaak vergeleken met het tuberculum minus, de kleinere uitstulping aan de voorzijde van de humerus.
Een tuberculum majus fractuur is een veelvoorkomend letsel, meestal als gevolg van een val op de gestrekte arm of een direct trauma op de schouder. Bij een gebogen arm is de kans op een fractuur klein omdat de kracht beter verdeeld wordt over de botstructuur.
Een fractuur van het tuberculum majus kan leiden tot zwelling, hematoom en instabiliteit van het schoudergewricht. De diagnose wordt gesteld door middel van een röntgenfoto in vooraanzicht en lateraal, een echografisch onderzoek en/of een CT-scan.
Bij minimale dislocatie en meerdere fragmenten wordt gekozen voor conservatieve behandeling, bestaande uit rust, sling en fysiotherapie. Bij een collum chirurgicum fractuur, waarbij de breuklijn door de anatomische nek van de humerus loopt, wordt vaak gekozen voor een osteosynthese.
Het herstel na een fractuur van het tuberculum majus is afhankelijk van de ernst van het letsel en de kwaliteit van de diagnose en behandeling. Bij een conservatieve behandeling kan de patiënt na ongeveer 6 weken beginnen met oefeningen om de beweeglijkheid en kracht van de schouder te herstellen.
Bij een operatie duurt het herstel vaak langer en zijn er meer beperkingen. Autorijden en sporten kunnen pas plaatsvinden na toestemming van de behandelend arts of fysiotherapeut.
Complicaties na een fractuur van het tuberculum majus zijn zeldzaam, maar kunnen optreden, zoals een frozen shoulder, een ruptuur van de rotator cuff of consolidatieproblemen. Het is belangrijk om de richtlijnen van de behandelend arts of fysiotherapeut op te volgen om een optimaal herstel te garanderen.
Klachten bij een gebroken schouder
Een gebroken schouder kan een zeer pijnlijke ervaring zijn, waarbij verschillende klachten kunnen optreden. Een fractuur van de schouder kan ontstaan door een val, ongeval of ander trauma. De meest voorkomende fracturen zijn de proximale humerusfractuur en de collum chirurgicum fractuur.
Symptomen van een gebroken schouder kunnen zijn dat de arm volledig of gedeeltelijk niet meer kan bewegen. Daarnaast kan er pijn en zwelling optreden in het gebied van de breuk en kunnen er blauwe plekken verschijnen. Het kan ook voorkomen dat er een fissuur (scheurtje) ontstaat in het bot.
Een ander symptoom dat kan optreden bij een gebroken schouder is een frozen shoulder. Dit is een aandoening waarbij de schouder stijf en pijnlijk wordt en de bewegingsvrijheid wordt beperkt. Dit kan worden veroorzaakt door het langdurig dragen van een mitella of door het ontstaan van littekenweefsel.
Bij een gebroken schouder kunnen verschillende complicaties optreden, zoals het ontstaan van een los stukje bot, zenuwbeschadiging, dislocatie (uit de kom schieten) of het ontstaan van een frozen shoulder.
De behandeling van een gebroken schouder is afhankelijk van de ernst van de breuk en kan conservatief of chirurgisch zijn. In sommige gevallen is een operatie nodig om het bot weer op de juiste plaats te brengen en te fixeren met schroeven of een plaat.
Na een operatie of conservatieve behandeling kan fysiotherapie noodzakelijk zijn om de schouder weer volledig te laten functioneren. De revalidatie kan lang duren en geduld is daarbij belangrijk.
Als je klachten hebt aan je schouder, zoals pijn, zwelling of beperkingen in de bewegingsvrijheid, is het belangrijk om dit tijdig aan te geven bij je huisarts of fysiotherapeut. Zij kunnen een diagnose stellen en je doorverwijzen naar een specialist indien nodig.
Soorten schouderbreuken
Een schouderbreuk is een letsel waarbij een of meerdere botten in de schouder breken. Er zijn verschillende soorten schouderbreuken, afhankelijk van welke botten er breken en hoe ze breken.
Een van de meest voorkomende schouderbreuken is de proximale humerusfractuur, waarbij het bovenste deel van de bovenarm, ook wel de humerus genoemd, breekt bij de schouderkop. Dit letsel komt vaak voor bij oudere mensen die vallen.
Een andere veelvoorkomende breuk is de collum chirurgicum fractuur, waarbij het bovenste deel van de humerus vlak onder de schouderkop breekt. Dit type breuk komt vaker voor bij jongere mensen en kan worden veroorzaakt door een val, een sportblessure of een auto-ongeluk.
Een dislocatiefractuur kan ook optreden bij schouderletsel, waarbij de schouderkop uit de kom wordt geduwd en de botten breken als gevolg van de impact. Dit type breuk kan zeer pijnlijk zijn en kan gepaard gaan met andere schade aan het weefsel rond de schouder.
Er zijn nog andere soorten schouderbreuken die minder vaak voorkomen, zoals de tuberculum minus fractuur, waarbij een klein botje aan de voorkant van de schouderkop breekt, of een posterior glenoid fractuur, waarbij een botje aan de achterkant van de schouderkom breekt.
De behandeling van een schouderbreuk hangt af van het type breuk en de ernst ervan. In sommige gevallen kan een conservatieve behandeling worden toegepast, zoals het dragen van een mitella of sling en het uitvoeren van oefeningen om de schouder te versterken. In andere gevallen kan chirurgie nodig zijn, zoals osteosynthese, waarbij de gebroken botten worden gerepareerd en samengevoegd met pinnen, schroeven of platen.
Het is belangrijk om snel medische hulp te zoeken bij een vermoedelijke schouderbreuk, om verdere schade te voorkomen en een snel herstel te bevorderen.
Tot slot
De tuberculum majus is een belangrijk onderdeel van de anatomie van de schouder. Het bevindt zich aan de buitenzijde van de proximale humerus en is van cruciaal belang voor het goed functioneren van de arm en de bewegingen die ermee gemaakt kunnen worden.
Helaas komt het regelmatig voor dat dit bot breekt, bijvoorbeeld als gevolg van een ongeval, osteoporose of overbelasting van de pezen en spieren die hieraan trekken.
Bij een breuk van de tuberculum majus kan er sprake zijn van een geringe dislocatie, waarbij het bot niet volledig uit het gewricht is getrokken, of een meer ernstige dislocatie waarbij het bot los is gekomen van het schouderblad (scapula). In beide gevallen is diagnostiek en behandeling noodzakelijk om verdere schade te voorkomen en genezing te bevorderen.
De behandeling van een tuberculum majus breuk is afhankelijk van verschillende factoren, zoals de plaats van de breuk, de mate van dislocatie en de leeftijd en algemene gezondheid van de patiënt.
In sommige gevallen kan conservatief beleid worden gevolgd, waarbij de arm in een mitella wordt gelegd en de patiënt rust moet houden en oefeningen moet doen om de arm langzaam weer te laten bewegen. In andere gevallen kan een operatie nodig zijn, waarbij de breuk met schroeven en/of een plaat wordt hersteld.
Het is belangrijk om de verschijnselen van een proximale humerusfractuur snel te herkennen, zodat er snel gehandeld kan worden. De meest voorkomende klachten zijn pijn in de schouder en de bovenarm, moeite met het bewegen van de arm en een beperkte abductie van de arm. Als er sprake is van een verdenking op een breuk, zal de huisarts of specialist een foto laten maken om de diagnose te bevestigen.
De behandeling van een tuberculum majus breuk kan enige tijd in beslag nemen, afhankelijk van de fase van consolidatie en de mate van functioneel herstel. Patiënten moeten geduld hebben en de voorgeschreven oefeningen en behandelingen nauwgezet opvolgen om een volledig herstel te bevorderen. Na een periode van immobilisatie zal de patiënt langzaam beginnen met oefenen en het belasten van de arm.
In de praktijk zien we dat vooral jongere patiënten goed reageren op behandeling en vaak volledig herstellen. Bij oudere patiënten of patiënten met osteoporose kan er twijfel bestaan over het gebruik van een prothese of osteosynthese. In deze gevallen kan de behandeling soms wat langer duren en zal er extra aandacht besteed worden aan het oefenen van extensie en andere bewegingen om de arm weer functioneel te maken.
