Gezondheid
Decompensatio cordis: Alles over hartfalen
Decompensatio cordis, ook wel hartfalen genoemd, is een aandoening waarbij het hart niet meer goed pompt en hierdoor niet genoeg bloed naar de weefsels en organen kan transporteren. Het is een veelvoorkomende aandoening die voornamelijk ontstaat door hart- en vaatziekten.
Bij decompensatio cordis is er sprake van een verminderde functie van de linker- of rechterkamer van het hart. Dit kan leiden tot een klinisch syndroom met vaak voorkomende klachten, zoals kortademigheid, vermoeidheid en vochtophoping.
In dit artikel bespreken we de symptomen, diagnose en behandeling van decompensatio cordis. We gaan in op de werking van het hart tijdens systole en diastole, hoe het hart per hartslag pompt en welke factoren kunnen leiden tot een hoger risico op het krijgen van deze aandoening.
Ook bespreken we de rol van de Association of European Heart Failure Nurses bij de behandeling van decompensatio cordis.
Wat is Decompensatio cordis oftewel hartfalen?
Decompensatio cordis, ook wel bekend als hartfalen, is een aandoening waarbij de hartspier niet meer krachtig genoeg pompt om voldoende bloed rond te pompen. Het is een veel voorkomende hartziekte die kan ontstaan als gevolg van bijvoorbeeld een hartinfarct, hoge bloeddruk, cardiomyopathie of hartritmestoornissen.
Hartfalen is een chronische aandoening en patiënten met hartfalen kunnen symptomen ervaren zoals kortademigheid bij inspanning, vocht vasthouden en vermoeidheid.
Er zijn verschillende vormen van hartfalen, waaronder systolisch en diastolisch hartfalen. Bij systolisch hartfalen is de pompfunctie van het hart verminderd, terwijl bij diastolisch hartfalen de hartspier dikker en stijver is waardoor het hart het bloed minder goed kan rondpompen. Behandeling van hartfalen kan medicamenteus zijn, zoals met bètablokkers en ace-remmers, maar in het laatste geval kan een harttransplantatie nodig zijn.
Decompensatio cordis kan leiden tot kortademigheid, vocht vasthouden en een afname van de spierkracht van het hart waardoor het bloed minder goed rondgepompt wordt. Het kan ook leiden tot hartritmestoornissen, een verminderde bloedcirculatie en uiteindelijk tot verslechtering van de hartfunctie en andere hartaandoeningen.
Wat zijn de symptomen van decompensatio cordis?
Decompensatio cordis, ook wel bekend als hartfalen, is een aandoening waarbij het hart minder goed in staat is om bloed door het lichaam te pompen. Het ontstaat doordat de pompkracht van het hart vermindert, waardoor er minder bloed naar de weefsels en organen wordt gepompt.
Hartfalen is een vorm van hart- en vaatziekte en komt vaak voor bij mensen met een ongezonde leefstijl. Ook erfelijke factoren spelen hierbij een rol. De meest voorkomende klachten bij hartfalen zijn kortademigheid, vermoeidheid en vocht vasthouden. Andere symptomen van hartfalen zijn een verminderde inspanningstolerantie, hoesten en een onregelmatige hartslag.
Hartfalen kan chronisch zijn of acuut optreden. Bij chronisch hartfalen is de hartspier over langere tijd verzwakt en kan het hart niet meer goed ontspannen tussen de hartslagen in. Hierdoor pompt het hart minder bloed per hartslag uit de linkerhartkamer en wordt er minder zuurstof en voedingsstoffen naar de weefsels en organen vervoerd.
Bij acute hartfalen is het hart niet meer in staat om bloed goed rond te pompen, bijvoorbeeld na een hartinfarct waarbij littekenweefsel is ontstaan of bij een lekkende hartklep. Dit kan leiden tot een plotselinge en lang aanhoudende circulatie van te weinig bloed.
De ejectiefractie is een maat voor de pompkracht van het hart en geeft aan hoeveel bloed het hart per hartslag uitpompt. Bij hartfalen is deze ejectiefractie lager dan normaal, omdat de hartspiercellen in de linkerhartkamer verdikt en stug en hard zijn geworden.
Diagnostiek en prognose van decompensatio cordis
Diagnostiek en prognose van decompensatio cordis zijn belangrijke aspecten van de behandeling van hartfalen. Decompensatio cordis is een vorm van hartfalen waarbij het hart minder goed pompt en de pompkracht van het hart afneemt. Hartfalen ontstaat vaak door hart- en vaatziekten en komt voornamelijk voor bij ouderen.
De diagnose van decompensatio cordis wordt gesteld op basis van een aantal symptomen, waaronder kortademigheid, vermoeidheid, vocht vasthouden en een verminderde inspanningstolerantie. Deze klachten ontstaan doordat het hart niet meer in staat is om voldoende bloed door de bloedvaten te pompen. Dit kan worden veroorzaakt door verschillende factoren, zoals een verminderde ejectiefractie, een hartinfarct, een lekkende hartklep of een verdikte hartspier.
Om de diagnose van decompensatio cordis te stellen, zal de arts een aantal onderzoeken uitvoeren, zoals een lichamelijk onderzoek, bloedonderzoek, elektrocardiogram (ECG) en echocardiografie. Met deze onderzoeken kan de functie van het hart worden beoordeeld en kan de ernst van het hartfalen worden vastgesteld.
De prognose van decompensatio cordis is afhankelijk van de ernst van het hartfalen en de onderliggende oorzaak. Patiënten met decompensatio cordis hebben een groter risico op complicaties, zoals een beroerte, hartritmestoornissen en nierfalen. Een goede behandeling kan de symptomen van decompensatio cordis verminderen en de prognose verbeteren.
De behandeling van decompensatio cordis richt zich op het verminderen van de symptomen en het verbeteren van de pompkracht van het hart. Dit kan worden bereikt door medicatie, zoals angiotensine-converterend enzym (ACE)-remmers, bètablokkers en diuretica. Ook kan een operatie nodig zijn, zoals een hartklepoperatie of een harttransplantatie.
In het algemeen geldt dat hoe eerder de diagnose van decompensatio cordis wordt gesteld en hoe sneller de behandeling wordt gestart, hoe beter de prognose is. Regelmatige controles en het aanpassen van de behandeling zijn belangrijk om decompensatio cordis onder controle te houden en complicaties te voorkomen.
Aangeboren hartafwijkingen
Aangeboren hartafwijkingen zijn afwijkingen in de structuur en werking van het hart die ontstaan tijdens de ontwikkeling van het embryo. Deze afwijkingen kunnen verschillende gevolgen hebben, waaronder hartfalen, waarbij het hart niet goed meer pompt. Hierdoor kan er een teveel aan vocht ontstaan, wat zich kan uiten in gezwollen enkels, benauwdheid en vermoeidheid. Het risico op hartfalen toe bij aangeboren hartafwijkingen is afhankelijk van de aard en ernst van de afwijking.
Aangeboren hartafwijkingen kunnen ook leiden tot problemen met de bloedcirculatie, waarbij het bloed niet goed door het hart en de bloedvaten stroomt. Dit kan onder andere het gevolg zijn van een afwijkende anatomie van de hartkamers en -kleppen. Ook kan het angiotensine systeem verstoord raken, wat kan leiden tot verhoogde bloeddruk en andere problemen met de bloeddrukregulatie.
Afhankelijk van de aard en ernst van de aangeboren hartafwijkingen kunnen er verschillende symptomen en klachten optreden, zoals kortademigheid, vermoeidheid, flauwvallen en hartkloppingen. Het is belangrijk om deze klachten serieus te nemen en tijdig medische hulp te zoeken, omdat aangeboren hartafwijkingen kunnen leiden tot ernstige complicaties, zoals hartfalen, hartspierziekte en hartinfarct.
Om aangeboren hartafwijkingen vast te stellen, kan er onder andere gebruik worden gemaakt van echocardiografie, elektrocardiografie en hartkatheterisatie. Afhankelijk van de aard en ernst van de afwijkingen kan er gekozen worden voor verschillende behandelmethoden, zoals medicatie, hartoperaties en harttransplantatie.
In Nederland is er een vereniging voor mensen met een aangeboren hartafwijking, genaamd de “Hart&Vaatgroep”. Deze vereniging biedt informatie, ondersteuning en belangenbehartiging voor mensen met een aangeboren hartafwijking en hun naasten.